De Prins van Hola Pola

“Kinderen de wereld laten zien, zorgt ervoor dat de kans groter is dat ze andere culturen en gebruiken ook met respect zullen behandelen.”

Tom Lambers, zaakvoerder De Prins van Hola Pola

‘De Prins van Hola Pola wacht in de lobby’, zo kondigt Teams me vrolijk aan. De Prins van Hola Pola verschijnt in de gedaante van Tom Lambers, zaakvoerder van een eigen reisbureau sinds een jaar of drie. “Bij de Prins van Hola Pola vinden we de nieuwsgierigheid waarmee kinderen nieuwe zaken tegemoet treden iets heel bijzonders. Ons doel is dan ook om diezelfde nieuwsgierigheid aan te wakkeren via reizen overal ter wereld, zowel bij kinderen als bij volwassenen.”

“De overname van Hola Pola is een logisch gevolg van onze eigen privésituatie”

“Zo’n tien jaar geleden hebben Stéphanie, mijn vrouw, en ik samen een wereldreis gemaakt van elf maanden waar we heel veel gezien en ontdekt hebben. Op die reis zijn we een familie tegengekomen met kinderen die ook een wereldreis maakte. Wij waren op het moment in de volle overtuiging dat wat we op dat moment aan het doen waren, later met kinderen niet meer zou kunnen. Toen we die familie zagen, was dat voor ons dus wel een eyeopener. We hebben die ontmoeting altijd in ons achterhoofd gehouden en merkten dat kinderen niet noodzakelijk het einde hoeven te betekenen van langere reisplannen.

Aangezien wijzelf ook al een paar keer kennis hadden gemaakt met de Prins van Hola Pola en ons wel konden vinden in de aanpak, hebben we zo’n drie jaar geleden, in oktober 2019, de sprong gewaagd en namen we de fakkel over van Johan Leyssen, oprichter van Hola Pola sinds 2006: een logisch gevolg van onze privésituatie eigenlijk aangezien we zelf jonge kinderen hebben.

We waren in eerste instantie beiden actief voor het merk Bulthaup: een keukenmerk in het hogere segment van de keukenmarkt. We hadden dus eigenlijk alles wat we moesten hebben, maar het knaagde toch om zelf beslissingen te kunnen nemen en daar ook zelf de gevolgen van te dragen.”, aldus Tom.

Uiteindelijk hebben we die zekerheid bij Bulthaup opgezegd, en hebben we besloten om met onze drie zonen negen maanden te gaan trekken met de rugzak om hen de wereld te laten zien: niet twee weken, maar echt op de Hola Pola manier, off the beaten track. We zijn toen op die reis vertrokken goed wetende dat de kans heel groot was dat we Hola Pola zouden overnemen. Intussen is Hola Pola dus opnieuw een écht familiebedrijfje.”

“Een duidelijke focus en specialisatie zorgt op termijn voor een hogere kwaliteit.”

“Aangezien we overal ter wereld actief zijn, en dan vooral buiten Europa, is het heel belangrijk om een naam te hebben die overal ter wereld kan worden uitgesproken. Hola Pola zeg je bovendien vaak wanneer je iets ziet die je verbazing wekt: ‘Hola Pola, wat is dat hier?’. De toevoeging van de prins is er later bijgekomen, als een subtiele verwijzing naar De Kleine Prins, die de wereld ook op een heel aparte manier ziet.

We hebben er met Hola Pola voor gekozen om ons te specialiseren in groepsreizen voor gezinnen met kinderen, zonder dat te combineren met andere reisactiviteiten. Persoonlijk vind ik die focus dan ook heel belangrijk: doen wat je goed doet en door en door kent is volgens mij alleen maar een plus. In de praktijk komt het er dan natuurlijk vaak op neer om nee te durven zeggen, wat soms wel een uitdaging is.

Zeker in deze tijden wil je als bedrijf in de reissector immers alles doen wat mogelijk is binnen de regels. In mijn ogen zit er echter ook een kracht in trouw blijven aan je eigen concept. Op die manier lever je, op de langere termijn, een hogere kwaliteit af aan de klant.”, zo vertelt hij gedreven.

“De dynamiek tussen de kinderen onderling, maakt elke reis bijzonder”

“Wij laten bij de Prins van Hola Pola steeds twee à vier families samen reizen naar een bepaalde bestemming, samen met een gepassioneerde gids. Die gezinnen kennen elkaar meestal niet. Wij bij Hola Pola zorgen er op onze beurt wel voor dat de leeftijden van de kinderen min of meer overeenkomen, zodat de kinderen heel snel vrienden maken, wat vaak ook een hele geruststelling voor de ouders is. Een deel van het avontuur zit op die manier natuurlijk in de bestemming van de reis, maar ook in de uitwisseling tussen de gezinnen onderling.

De dynamiek tussen de kinderen onderling, zorgt er ook voor dat iedereen anders reageert dan in de gebruikelijke ouder-kindrelatie. Een wandeling maken hier in Gent is voor mijn eigen kinderen bijvoorbeeld de saaiste activiteit die er is, maar in Montenegro waren er vorig jaar zes dagen wandelen voorzien: elke wandeling hebben de kinderen waarschijnlijk twee keer gedaan. Lopen, springen en enthousiast op tocht gaan, samen met hun nieuwe vrienden.

Het zit ‘m vaak ook in andere dingen: Iemand die in België soms kieskeurig is op vlak van eten, wordt op reis meegetrokken door zijn leeftijdsgenoten om het toch maar gewoon op te eten of toch ten minste te proberen. Op die reizen merk je ook dat je als ouder veel minder aan het opvoeden bent in groep. Het loopt allemaal veel soepeler en zelfstandiger. Vaak zijn de families na afloop de beste vrienden, terwijl ze eigenlijk niet op zoek waren om hun sociale cirkel uit te breiden.

Ook de gids die mee is, speelt binnen die dynamiek een cruciale rol. Onze gidsen zijn niet het soort reisbegeleiders die eigenlijk nog nooit op de bestemming geweest zijn en die families van punt A naar punt B brengen. Bij Hola Pola kiezen we vaak voor mensen die geen toerisme gestudeerd hebben, maar die op één of andere atypische wijze in het land van bestemming zijn verzeild geraakt.

In Mexico werken we zo bijvoorbeeld samen met een fantastische dame die Romaanse Filologie gestudeerd heeft in België. Zij is eigenlijk vertrokken naar Mexico voor een reis, maar is gebleven. ’s Avonds zitten de gidsen ook mee aan tafel en kunnen ze de mensen veel vertellen over de politieke situatie in hun land of over het dagelijkse leven. Gidsen moeten zich over het algemeen goed kunnen aanpassen aan de groep die voor hen staat én er moet voor ons altijd een kleine hoek af zijn. Gidsen mogen hoegenaamd niet in maatpak verschijnen zeg maar, maar ze moeten natuurlijk wel sterk in hun schoenen staan om eventuele moeilijke situaties op te kunnen vangen met de nodige dosis humor mensenkennis.”

“Soms moet je ervoor durven kiezen om de highlights net niét te doen.”

“Verder proberen we het kleinschalige van ons bedrijfje ook te zoeken in de samenwerkingen die we aangaan met lokale partners, inclusief de accommodaties waar we overnachten. Ook zij zijn meestal de kleinere spelers op de markt. Samen met hen stippelen we de reis ook zelf uit: elke route start op die manier met een goed contact, waar we vervolgens mee samenzitten om een nieuw programma op te starten. Elke reis is, net door die contacten die elk hun persoonlijke accenten geven, bijzonder.

Neem nu bijvoorbeeld de reis naar de Emiraten: hoewel de bestemming voor reizen met kinderen niet altijd voor de hand ligt, zijn we er dankzij een goed contact toch in geslaagd om een bijzonder programma uit te stippelen voor die bestemming. We gaan kajakken in de mangroves van Abu Dhabi en brengen een nacht door in de woestijn om de volgende dag aan sandboarden te doen.

Zo bieden we momenteel een twintigtal bestemmingen aan. Veelal bestemmingen waar het iets minder evident is om zelf naartoe te reizen. In Zuidoost-Azië bieden we bijvoorbeeld geen reizen naar Thailand aan, omdat Thailand momenteel net iets meer voor de hand liggend is. Bij ons vind je dan eerder een reis naar Cambodja of Vietnam. Soms gebeurt het ook dat bepaalde bestemmingen verdwijnen: een gids die niet meer actief is of de prijzen die te hoog zijn. We gaan natuurlijk altijd in eerste instantie op zoek naar een vervanger, maar als de kwaliteit niet behouden kan blijven, zijn we ook niet te beroerd om die bestemming te schrappen.

Wanneer we een goede partner gevonden hebben, kijken we eerst wat een gemiddeld reisbureau ter plaatse aanbiedt om daar vervolgens vaak heel bewust van weg te blijven. We durven soms ook de keuze te maken om de klassieke highlights net niét te doen. In dat geval geven we wel de kans aan de families om, als ze die zaken echt willen doen, dat te doen na de Hola Pola reis. Sommige reizen bieden we al aan vanaf vier jaar, andere reizen richten zich vooral op jongvolwassenen: Peru bijvoorbeeld wegens de zwaardere trekking in het Andesgebergte. Het is dus zeker niet dat het stopt wanneer de leeftijd van achttien jaar bereikt is, al gaat het natuurlijk om een minderheid.

Eén keer per jaar brengen we ook alle gidsen samen tijdens een weekend waarin mensen die al mee geweest zijn hun gidsen terugzien en in gesprek gaan met mogelijk geïnteresseerden. Op die manier bouwen we een community uit: voor ons zijn dat echt de magische momenten.”

“Corona was voor ons één grote leerschool: tijdens de crisis hebben we misschien twee stappen achteruitgezet, maar op termijn zal ook dat positieve contacten opleveren.”

“De stap naar het toerisme is voor ons beiden absoluut een droom die uitkomt. Natuurlijk hadden we geen rekening gehouden met corona, maar voor ons is het eigenlijk één grote leerschool geweest. Van in het begin heb ik geen seconde stilgezeten: dag, nacht en weekends werd er gewerkt om contact te houden met de plaatselijke partners en families om hen gerust te stellen en te proberen om het vertrouwen in Hola Pola overeind te houden. Door het feit dat er zo hard gewerkt is, heb ik ook heel veel geleerd en is het eigenlijk in een versneld tempo heel wat duidelijker geworden wat er essentieel is in deze sector.

Als een reis goed verloopt, hoor je een familie immers heel weinig. Pas als het fout loopt, treed je in contact met elkaar. Tijdens corona heb ik dan ook heel veel families leren kennen, wat op die manier dan weer zorgt voor een nauwere klantrelatie en dus positief kan zijn op lange termijn. We hebben misschien twee stappen achteruitgezet, maar ik ben ervan overtuigd dat die crisis op de langere termijn misschien niet altijd slecht geweest is. Mensen gaan misschien ook weer sneller beseffen dat het niet zomaar evident is om in een land of bij lokale bevolking te gast te zijn. Hopelijk wordt dat opnieuw een stuk meer gewaardeerd en geapprecieerd.”, gaat Tom verder.

“Tijdens onze eigen wereldreis hebben we eerst zes maanden in Azië rondgetrokken, waarbij we gestart zijn in India. Direct de grote cultuurschok achterna”, lacht hij. “Daarna hebben we drie maanden in Australië rondgetrokken. Budgettair is het natuurlijk iets meer haalbaar om in Azië rond te trekken, wat in Australië minder het geval was, maar dat is zo’n prachtig continent dat we er absoluut heen wilden.

Ik ben zelf zes jaar opgegroeid in Kameroen en Gabon in Afrika. Mijn vader werkte in ontwikkelingssamenwerking en was heel vaak in het buitenland. Ook Stéphanie heeft als kind heel veel mogen reizen met haar ouders, dus de reismicrobe zat er bij ons beiden wel altijd in.

Vandaag mag ik elke dag doen wat ik heel graag doe: kinderen de wereld laten zien en hen wegtrekken vanonder de kerktoren. Pas op, niet iedereen moet standaard naar Japan reizen: het kan al gaan om heel kleine dingen zoals gewoon dag leren zeggen als je buitenkomt. In België lijkt het er soms op dat men vooral niet wil spreken met anderen. Voor mij is zoiets simpels ook al een beetje reizen: de mensen die je tegenkomt op straat groeten en glimlachen.

Ik reis tijdens mijn werk ook continue. Zodra je een mailtje binnenkrijgt met een mogelijke bestemming, ben je eigenlijk al met je gedachten op die bestemming. Ondanks alle problemen afgelopen jaren en de uitdagingen die ons ongetwijfeld nog te wachten staan, geeft het wel altijd een grote voldoening om mensen een onvergetelijke ervaring te kunnen aanbieden.

Naar de toekomst toe willen we met Hola Pola zeker nog de community verder opbouwen. In die mate zelfs dat een groep mensen zich verbonden voelt door een bepaalde manier van leven, los van het HolaPolaproduct. We noemen het de “Hola Pola way of life”. We ontwikkelen ook het Baron van Hola Pola concept verder voor de ouders wiens kinderen het huis uit zijn maar die graag nog verder reizen in de HolaPolaspirit buiten de schoolvakanties. Avontuur met een glas wijn. Ik zou het ook geweldig vinden om nog meer lokale projecten nog sterker te gaan ondersteunen in de bestemmingen waar we actief zijn, die dan ook bezocht worden. Zo is de cirkel voor mij eigenlijk rond. Ambitie is er dus zeker nog genoeg.”, zo sluit hij af.

Korte vragen, korte antwoorden

Bestemmingen die nog op je verlanglijstje staan?
Ladakh in India, Canada en Japan. En nog zoveel meer 😉.

Is dit een job die je voor de rest van je leven wil doen?
Ja, zonder enige twijfel.

Wat is de eerstvolgende reis die je absoluut zou willen maken?
We gaan komende zomer drie weken naar Mexico. We gaan ook zelf mee met een aantal andere families, dus we nemen zelf nog eens deel.

Welke interessante boeken heb je onlangs gelezen of welke podcasts kan je aanraden?
Ik luister heel graag naar Touché op Radio 1, omdat daar vaak mensen aan het woord komen die vaak al het één en ander hebben meegemaakt en dat delen op een open en kwetsbare manier.

Wat gaat er altijd mee in je koffer?
Ik neem heel graag foto’s. Het belangrijkste wat ik meeneem is dan ook mijn IPhone. Verder probeer ik zo licht mogelijk te reizen: mijn iPhone, mijn internationaal paspoort en mijn betaalkaarten. Voor de rest kan ik alles ter plaatse kopen.

Gekste reisanekdote?
In Japan zijn we ooit terechtgekomen bij een taxichauffeur die de kinderen ‘opa’ en ‘oma’ heeft geleerd. Een grappig gezicht, en heel charmevol. Het hoeft niet altijd iets georganiseerd te zijn. De kleinste dingen zijn vaak de herinneringen die bij thuiskomst het meest naar boven komen.

Bedrijfsinformatie

Opgericht: 2006
Aantal kantoren: één in Antwerpen
Lid van: VVR

Aantal medewerk(st)ers: 4
Telefoon: +32 3 280 11 40
E-mail: prins@holapola.be
Website :
https://www.prinsvanholapola.be & https://www.baronvanholapola.be

Door: Eline Van Wynsberghe
Foto’s: De Prins van Hola Pola


30 juni 2022 – De Hoogvlieger 261